Schrijfsels

Ik hou ervan om te schrijven, of jullie het ook nog leuk vinden om te lezen weet ik niet, maar dat weerhoud me er lekker niet van om hier iets te posten.
(opbouwende) kritiek heb ik nodig; also, mijn Nederlands heeft zijn gebreken. Laten we de schuld daarvan bij mijn spastisch hoofdje leggen x)

Anyways; hier is een random verhaaltje. Een korte, want daar hou ik van.


Yay

Bij mijn moeder in de keuken stond een vaatwasser. Dezelfde kleur wit als de koelkast daarnaast, maar ongeveer de helft in omvang. Mijn moeder zei altijd dat ik de afwas moest doen en bedoelde daarmee dat ik de borden en het bestek in de machine moest zetten, de deur dicht moest doen en het apparaat aan moest zetten. Ik deed het niet met tegenzin.
Elke maandag aten we macaroni met stukjes vlees uit blik. Wennen moest ik weer aan de vaste tijden en het zitten aan tafel, maar het hebben van een ritme deed me goed. Soms vergat ik even dat ik zo’n verdriet had. Heel soms. Huilen kon ik niet meer en uit frustratie en machteloosheid sloeg ik mijn hoofd ’s nachts tegen de muur naast mijn bed. De buren kwamen klagen over het lawaai dat ze wakker hield, maar mijn moeder was er niet dus gooide ik de deur voor ze dicht. Hun klaaggezang klonk als Jehova’s in mijn oren en naar hun luisterde ik ook niet.
Rondjes liep ik in de keuken, wachtend op het einde van het wachten. Ik liep rondjes en probeerde mijn gedachtes te verdringen. Mijn hoofd deed pijn. Al de dagen dat ik weer thuis woonde liep ik op blote voeten en keek ik niet in spiegels. Mijn moeder maakte zich zorgen, maar zweeg over mijn uiterlijk dat ik hardhandig verwaarloosde. Op mijn armen zaten afdrukken van mijn nagels, omdat ik mijn hoofd niet meer bonken mocht tegen de muren als ik niet slapen kon. Niemand snapte dat de pijn me belet van het dood gaan van binnen. Als ik geen liefde meer kon voelen, dan maar pijn.
Er kwam een piepend geluid van de vaatwasser en ik opende de deur. Een warme wolk stoom veranderde in hete druppels in aanraking met mijn gezicht. De stenen borden waren gloedheet en mijn vingers brandde. Ik genoot ervan. De mokken waarin mijn moeder altijd haar thee deed omsloot ik met al mijn vingers. De hitte schroeide wonden in mijn handpalmen.
Toen mijn moeder thuiskwam zat ik op de grond met mijn rug tegen de net zo witte keukenkastjes. Mijn knieën opgetrokken, mijn wang leunend tegen een groot bord waarvan we onze maandag diner hadden gegeten. Mijn huid was rood en verbrand, maar rustig bleef ik doorademen. Mijn ogen gesloten.
Ze schreeuwde.

Bij mijn moeder in de keuken stond een vaatwasser. Dezelfde kleur wit als de koelkast daarnaast, maar ongeveer de helft in omvang. Mijn moeder zei altijd dat ik de afwas moest doen en bedoelde daarmee dat ik de borden en het bestek in de machine moest zetten, de deur dicht moest doen en het apparaat aan moest zetten. Ik deed het niet met tegenzin, maar mocht het niet meer doen. “s Nachts zit mijn moeder naast mijn bed en sust ze me in slaap. Ik moet weer leren huilen.




Oh, en een gedichtje. Niet omdat het kan, maar omdat ik het wil.
: D

///

Kijk mijn woorden,
op fluistervlucht
naar ergens anders.

De waarheid droeg een mantel,
die hem vertellen deed.
(leugens)
De inwoners van mijn fantasieën,
fantaseerden ook.

Het verhaal lag desolaat,
verscholen onder de bladeren.
De waarheid had hem bestolen.

Steel jij mijn hart? Jij ladelichter.
Dan begraaf ik mijn ziel
en dansen we beiden eenzaam op mijn graf.


Kijk mijn woorden,
ze zijn schijnbaar vergeten
waar het noorden is.





/Titels zijn ook niet echt mijn ding.

Wat een naar sfeertje heeft dat verhaaltje. Ik moest wel even lachen toen het begon over hoofd tegen de muur bonken, daarna werd het een beetje macaber. 
Maar ik zie geen spelfouten of iets dergelijks.

En van de rest heb ik geen verstand van.

Oh ik houd ook van schrijven

Ehm ja kritiek heb ik wel maar ik ben daar nooit zo goed in
Het verhaaltje is niet helemaal duidelijk te volgen... Verder spring je soms van verleden tijd naar de tegenwoordige tijd en dan weer terug maar niet op de momenten dat het zou kunnen zeg maar.
In het gedicht doe je hetzelfde verder wel leuk
(Ik dicht niet meer)

hmmm.... proza

Robert Verbeek en Hazelino

Nadat de koning de jongens de opdracht had gegeven, gingen ze alle drie naar huis om zich voor te bereiden op hun reis. Frank, een van de jongens, pakte zijn sniper-rifle scoped heartbeat sensor vector ak-47 (ookwel de SRSHSVAK47) en belde bij de andere jongens aan. Toen ze open deden schoot hij snel de anderen neer. Hij sprong in zijn straaljager en steeg op. Toen hij over de bossen vloog schoot er ineens een vuurbal langs zijn zijspiegel. ‘Nee hè! Wéér die pyromanische trollen vlooien! Tijd om ze een lesje te leren.’ Hij vloog recht op de trollen vlooien af en sprong uit zijn vliegtuig.
Het vliegtuig stortte neer en Frank opende zijn parachute. Ineens kwam er een harde windvlaag en die blies hem helemaal naar Midden-Aarde. Hij kwam in een boom terecht maar wist zich nog los te maken met zijn jagersmes. Toen hoorde hij opeens een snurkend geluid. Wat bleek: de boom waarin hij landde was een ent! Zachtjes en voorzichtig zonder de ent wakker te maken klom hij naar beneden. Hij moest naar de Heroes Guild om daar Excalibur te halen, maar dankzij die windvlaag werd dat nu alleen maar moeilijker.

Frank zag in de verte een vulkaan uitbarsten en een grote toren met een brandend oog ineenstorten. 'Wie bouwt er dan ook een toren naast een actieve vulkaan' dacht Frank. Hij besloot de andere richting op te gaan. Na een paar dagen ploeteren door de jungle, Mohawk Grenades naar eenden gooien en oude omaatjes helpen oversteken, kwam Frank eindelijk aan in Dubai. Daar, toen hij 's avonds op het dakterras van zijn hotel zijn tequila aan het drinken was, kwam er een uil aanvliegen. De uil had een pakketje aan zijn poot. Frank maakte het los en keek wat erin zat. Het was de Frisbee van de Nooit Meer Terugkeer! Wat Frank eraan had wist ie niet maar hij had in ieder geval een frisbee! Joepie!

Na lang gefeest te hebben ging Frank naar bed. De volgende morgen was hij vroeg op. Hij huurde een paard en ging naar het noorden. Daar zou de Heroes Guild moeten zijn – met Excalibur. Na uren en uren op een oncomfortabel hard zadel zitten kreeg Frank honger, maar er was nergens een herberg of een friettent waar hij wat te eten kon halen. Hij dacht aan drumsticks, frietjes, chickenburgers... Toen trok Frank het niet meer. Hij parkeerde zijn paard in de Bicyclette, stapte uit en liep de KFC binnen. Even later kwam hij met twee boodschappentassen vol met kip en friet en flessen mayo naar buiten. 'Zo. Ons rantsoen is weer bijgevuld, paardje,' zei Frank.

Na 2 buckets, 4 zakken patat met en 3 gefrituurde kipburgers was Frank vol. Hij stapte op zijn paard – dat nu half doorzakte – en ging weer verder. Het was vredig in het bos. Vogels fluiten, een mooie oranje gloed aan de hemel, een zacht briesje. En toen opeens uit het niets, drie beren van gemaskerde mannen met knuppels zo dik als boomstammen. De struikrover rechts van hem haalde uit met z'n knuppel. Frank kon hem nog maar net ontwijken. Helaas keek hij niet goed uit en knalde met zijn kop tegen een tak. Frank viel bewusteloos op de grond. Uren later werd hij wakker.

Hij keek om zich heen en zag dat hij vastgezet was in een telefooncel in het struikroverskamp. Hij moest zien te ontsnappen, maar hoe? Toen kreeg Frank ineens een idee. De Frisbee van de Nooit Meer Terugkeer! Maar hoe moest hij de frisbee gebruiken? Hierbinnen kon hij hem niet weggooien. Frank piekerde en piekerde. Toen was Frank het zat om te piekeren. Hij deed de deur open, stapte naar buiten en gooide de frisbee weg. 'Die zien we nooit meer te-rug!' zei Frank. Nadat Frank een rondleiding had genomen door het kamp blies hij de boel op. Maar Frank lette weer eens niet op en was vergeten om te vluchten voordat alles ontplofte. Daar vloog hij in de lucht samen met paardje, de struikrovers en zijn SRSHSVAK47.

Huh? De SRSHSVAK47? Ja, de SRSHSVAK47 is er nog steeds! Nu zul je je waarschijnlijk afvragen waarom hij zijn SRSHSVAK47 niet tegen de struikrovers heeft gebruikt. Nou, die was ik even vergeten. En het verhaal is toch veel leuker als Frank ontvoerd word en ontsnapt? Het vult een beetje ruimte. Net zoals deze nutteloze onderbreking.

Maar goed, terug naar Frank. Al skydivend pakte hij zijn SRSHSVAK47 en trok aan zijn en paardje's chute. Ze zweefden rustig naar beneden. Zo nu en dan kwam er een struikrover langs hun naar beneden zoeven, maar daar ergerde Frank en paarde zich niet aan. Ze landden op een grasveldje. Het eerste wat Frank wilde doen was een ANWB winkel vinden en een wegenkaart kopen. Dus hij pakte zijn verrekijker en speurde naar een ANWB- en een shoarmazaak.
Ja, een shoarmazaak ja. Ditmaal niet voor Frank maar voor paardje. Paardje moet namelijk ook eten. Maar het ging nog niet allemaal even makkelijk zo in het schemerduister. Een paar minuten later vond Frank wat hij nodig had.

Terwijl paardje buiten zijn shoarma zat te eten, reserveerde Frank een kamer. Even later plofte Frank op bed neer en viel als een blok in slaap. Toen hij de volgende morgen wakker werd zat paardje onder de douche. Hij pakte de kaart en begon met het uitstippelen van hun route. 'Eens kijken. Wij zitten hier, de Heroes Guild zit daar... Dan zouden we... zo moeten lopen.' Frank trok een lijntje van waar zij nu waren naar hun eindbestemming.

Een paar minuten later waren paardje en hij al op weg. Frank pakte zijn grapplehook en grapplehookte naar een heli. Hij sloeg de piloot neer en ging achter de stuurknuppel zitten.
Zo vlogen ze naar Albion, de tussenstop. Toen ze er bijna waren vloog er ineens uit het niets vloog een wasbak rakelings langs de cockpit. Wasmachines, kasten, stoelen, alles wat je eigenlijk gewoon moet laten staan en niet moet gooien zoefden in hun richting. 'We zijn hier niet welkom paardje!' riep Frank.
*SHKABLAVRRRRRRRRRRRRRR* 'Nee hè! Ze hebben de externe hyperwaddslopslopqwirtafoldastror geraakt! Maak je klaar om te springen!' Frank stuurde richting de aanvallers en sprong uit de heli. 'HA! Daar hebben jullie niet van terug.' De heli stortte neer en Frank en paardje landden naast het gebouw van de belastingdienst. 'Hè, waarom mikte ik nou niet op die!' klaagde Frank. 'Nouja, daar hebben we dynamiet voor.'

Toen de vuurwerkshow was geëindigd liepen ze de hoofdstraat in. Daar was het. De Heroes Guild. Frank ging naar binnen. Hij liep door een paar gangen, ging de trap een paar keer op en af en toen kwam hij bij een hele grote deur. Op slot. En er was ook geen deurknop of sleutelgat. Er stond wel op de deur gekerfd: 'Wie deze deur wil openen, zal eerst de deur naar zijn hart moeten openen.' Frank had het niet zo op raadsels en blies dus gewoon de deur op. Hij pakte Excalibur en ging weer weg. 'Zo, paardje. Ik heb het zwaard. Maar wat nu? We hebben nog minstens 2 jaar 11 maanden 21 dagen 13 uur 17 minuten en 53 seconden over.'

Dus gingen Frank en paardje maar weer terug naar Dubai. Daar bleven ze nog 2 jaar 11 maanden 21 dagen 13 uur 9 minuten en 25 seconden. Daarna ging Frank terug naar het paleis van de oude koning. Frank werd koning van het koninkrijk en trouwde (als het goed is) met de prinses. Die bleek helaas een enorme pot te zijn en alleen te geilen op gewillige meisjes in strakke pakjes met dito maillotjes. (spreek uit als: majo-tjes.. nee! niet mayo!)  Vandaar de term “majorettes”.

Frank pissig, Wijf lelijk.. Nee, dit was zeker niet het Walhalla. Sterker nog: hij zou nog liever z'n paard daten dan dit (helaas rijke)  anorexische grietje. Want daar ging het allemaal om: harde pegels. Frank had toch niet voor niets dat takke-eind afgelegd op een paard dat naar vieze sokken rook, al zeulende met een SRSHSVAK47?

(en dan zwijg ik nog over die hele ranzige tequila sunrise, bleek te bestaan uit mierzoete euroshopper aardbeienlimonade met zure, oudgeworden sinasappelsap aangelengd met iets wat nog het meeste leek op desinfecterende alcohol. 80% alcohol dat dan weer wel. Sorry trouwens voor deze tweede onderbreking.. maar dit verhaal moet ook een beetje pedagogisch verantwoord zijn, dus daarom deze boodschap, goedgekeurd en mede mogelijk gemaakt door de EU, “KINDERS DRINK GEEN ALCOHOLISCHE DRANKEN!” (Of doe het toch maar wel. Vooral die irritante buurjongetjes van me, die in het weekend al om half zeven 's ochtends gaan stuiteren. Maar dat terzijde) Dit ook trouwens.

Hij stond nu voor de keuze.. rijk met een viswijf met een stem als een oude ronkende wasmachine op dieselolie of een arme avonturier met alle vrijheid? Frank twijfelde even maar vroeg toch een scheiding aan. Godzijdank waren ze in gemeenschap van goederen getrouwd, dus kreeg hij nog een aardig zakcentje mee.

Terwijl Frank door het land trok zag hij in een winkelstraat van een oud rustiek dorpje het zwaard excalibur.. exkelibur.  (Ach stik ook.) in een etalage liggen en ook nog eens veel goedkoper dan wat hij er voor had betaald. Stelletjes naaiers.
Frank Raakte diep teleurgesteld in de maatschappij en richtte een politieke partij op. De “Speez-keek”: Sociale Partij voor Echte Eenlingen Zonder Kut-wijf En Etterende Kinderen. Dat werd een groot succes. Frank verdiende bakken met geld en schreef een boek over zijn levensverhaal. En hij viel vijf kilo af. Toen sloeg hij een topmodel aan de haak en begon een carrière als wereldberoemde Deejay.
Dit allemaal in drie jaar, 52 weken en 366 dagen (schrikkeljaar) tijd. Voor de mensen die niet kunnen rekenen: dat is dus vijf jaar.
Einde

Moraal van dit verhaal: Happy-endings zijn voor sukkels. Alleen geld maakt echt gelukkig. En een lekker mokkel wil ook nog wel eens helpen.

alleen het eind is door mij geschreven.. de rest door de beste vriend van mijn broertje

edit stomme filter ! etterende kinderen en kutwijf mag niet!

Roel zat al te vragen of dat verhaaltje van jou was.

ik val er pas in vanaf "die bleek helaas"

Oh jottem! Ik heb een plaats gevonden voor ons Nederlands verhaal als hij af is